Άρωμα λεμόνι

Ήπια δυο στάλες βροχή κι ύστερα έβρεξα
το πρόσωπο.
Βγήκα χωρίς ομπρέλα.
Ήθελα έτσι να γευτώ τη δροσιά σ' όλο μου το κορμί.
Στάθηκα κάτω απ τη ροδιά.
Ρόδια σπασμένα παντού γύρω απ τα πόδια μου
είχαν ματώσει  τον κήπο σου.
Ο τόπος μύριζε λεμόνι.
΄Έκοψα ένα και το βαλα στην τσέπη της πορτοκαλί
ζακέτας μου.
Όλο το χειμώνα έμεινε εκεί.
Κι ήρθε ξανά το καλοκαίρι. Κι εγώ σαν την φόρεσα ξανά
σε αγκάλιασα μέσα σ αρώματα και αναμνήσεις.
Άγουρος και τούτος ο Ιούλης.
Όπως το πρώτο μας φιλί. Θυμάσαι;
Μύριζε Πάρνηθα και φρέσκο χιόνι...


Μαρία Νικολάου

Έρωτας

Μπήκαμε στο δωμάτιο. 
Οι τουλίπες στον τοίχο γλυστρούσαν απαλά το ροζ 
χρώμα τους.
Στο μπαλκόνι η κίτρινη καρέκλα περίμενε υπομονετικά.
Ξάπλωσες στα λευκά σεντόνια και περίμενες τον έρωτα.
Το φιλί σου... Αχ αυτό το φιλί σου...
Μέλι κι αλάτι άλλοτε που δάγκωνε τα νωπά χείλη μου.
Σκέπασα το γυμνό κορμί σου να μην μου κρυώσεις.
Εδώ είμαι σου ψιθύρισα.
Δεν φεύγω. Κλείσε τα μάτια και ταξίδεψε στο άπειρο.
Στη θάλασσα που τόσο αγαπάς. 
Στα μάτια μου που στην θυμίζουν...
Εδώ είμαι. 
Δίπλα σου, να ξεδιψώ αγάπη κι άγουρο κεράσι.


Μαρία Νικολάου